ურწმუნოს ლოცვა
დილით დედას ხმამ გამაღვიძა. გვერდზე ოთახში ექიმს ესაუბრებოდა ტელეფონზე. საუბრის დასრულების შემდეგ ვიგრძენი მისი ღრმა , უიმედო ამოსუნთქვა და მალევე ჩემს ოთახში გაჩნდა. ბაბუ ისევ მძიმედაა. ახლა ისე მინდა სოფელში წასვლა როგორც არასდროს. ბაბუ წლებია ლოგინადაა ჩავარდნილი. თითქმის არ ლაპარაკობს, მთელი დღეები ტელევიზორს უყურებს და ელოდება როდის გამოვკვებავთ. სოფლის სახლსაც ჟრიამული მოკლებული აქვს, მიუხედავად იმისა რომ გვერდზე სამი მეზობელი ოჯახია, ჩემი სოფლის სახლი მაინც მარტოა. ზაფხულობით და ზამთრობით არდადეგებზე ჩავდივარ ხოლმე, პირველი ბებოს თვალები მხვდება, უძილო. შემდეგ ბაბუას გამომეტყველება, რომელიც ბოლო ხანს ვეღარ მცნობდა. ------------------------------------------------ ბაბუ აღარ არის. წავიდა. იმ დღეს დედამ მთხოვა , ბაბუ მძიმედაა და ილოცე ბაბუსთვისო, წლებია არ მილოცია. ან როგორ უნდა მელოცა? ან რა უნდა მეთქვა? ან ვისთვის. მეცადინეობიდან მეცადინეობაზე მივდიოდი და გზაში ისევ დედას სიტყვები მიტრიალებდა. დეიდაშვილის გამოგზავნილი